Bağlanma, bebeklerle onlara bakım verenler (genellikle anneler) arasında duygusal olarak olumlu ve karşılıklı doyum veren bir ilişkinin kurulmasıdır. Bu ilişki çocuğun ruhsal ve gelişimsel yönden sağlıklı olabilmesi için önemlidir. Bebeğin belirli kişilere yakın olma ve kendini onların yanında daha güvenli hissetme eğilimi bebeklikte başlayan ve yaşam boyu devam eden bir süreçtir.

Bebeklik döneminde; anneyle sağlıklı ve güvenli bir bağlanma ilişkisinin kurulması, kişilik gelişimi acısından son derece önemlidir. Bebeğin bağlanma ihtiyacı, acı, açlık ya da yabancı birinin ona doğru yaklaşması gibi güvensiz, çaresiz, muhtaç olduğu durumlarda kesintisiz bir yardım ve destek arayışıyla ilgilidir. Anne, bu beklenti ile yapılan çağrılara, ertelemeden ve tutarlı bir biçimde cevap verdiğinde, bebekle arasında olması gereken temel yakınlık ve güven duygusu sağlanmış olur. Böylece değerli, korunacak, özen gösterilecek bir varlık olduğunu da algılayan bebek, bu yakınlık aracılığıyla ihtiyaç duyduğu herhangi bir zamanda annesinin onun yanında olacağına ve onun ihtiyaçlarıyla ilgileneceğine, onu tatmin etmeye çalışacağına inanır, kendisini güvende hisseder.

Yakınlık, bebeğin çevresini keşfetmede kullanabileceği “güvenli bir üs” ve tehlike anında korunabileceği “sağlam bir sığınak” işlevi görür. Böylece kendi kendine yetebilen, özerk bir birey olabilme yolunda ilk adımları atabilir. Annesinin sağladığı güven ve yakınlık aracılığıyla, sadece annesine değil çevresindeki herkese güven duyabileceğine inanır ve güven duygusu içinde dünyayı keşfetmeye yönelirler. Bebeğin ilk yıllarında bir ya da daha fazla kişiyle güvenli bir bağlanma ilişkisi geliştirmeyi başarması, ileriki yıllarda ve yetişkinlikte yakın ilişkiler geliştirme yeteneğini kazandırmaktadır.