Aile birbirine duygusal olarak bağlı üyelerin oluşturduğu sosyal sistemin bir parçasıdır. Çocuğun sağlıklı gelişmesi gerek aile gerekse toplumun geleceği için güvencedir. Bu bağlamda ana-baba rolü yalnızca bebeklikte değil, çocukluk ve ergenlikte döneminde de önemlidir. Çocuklar her zaman ana-babalarının desteğine, rehberliğine ve aynı zamanda sınır koymasına gereksinim duyarlar.

 Ana-baba-çocuk ilişkisinin niteliği, çocuğun zamanla benimseyeceği, özdeşim kuracağı ve kendisi olma yolundaki tutum ve davranışları belirleyen önemli bir etmendir. Ana-babaların çocuklarını büyütürken gösterdikleri değişik tutum ve yaklaşımlar, çocukların gelişimini ve uyumunu farklı düzeylerde etkilemektedir.

Genel olarak ana-baba tutumları otoriter, demokratik ve izin verici olmak üzere üç grupta toplanmaktadır.

1-Otoriter ana-baba tutumu: Çocuklarına sürekli kurallar koyan, onlardan koşulsuz ve sorgusuz itaat bekleyen, çocuğun duygu ve düşüncelerine önem vermeyen ana baba tutumudur. Bu tutumun iletişimi olumsuz etkilediği, çocuğun bağımsızlığını sınırladığı ve bu ortamlarda büyüyen çocukların depresyon ve uyum sorunlarının daha fazla görüldüğü belirtilmektedir.

2-Demokratik ana-baba tutumu: Bu tutumu gösteren ana babalar çocuğa belli bir özgürlük tanırken, aynı zamanda uygun yönlendirmelerle onun sınırlarını da belirlerler. Böylece çocuğun, özellikle akademik başarıyı da olumlu etkileyen sosyal gelişim, özgüven ve bağımsızlaşma, kendini ifade edebilme gibi yetileri desteklenir.

3- İzin verici ana-baba tutumu: Bu tutumu gösteren ana babalar sıcak ve sevecen olmalarına rağmen, çocuklarını kontrol etmede ve sınır koymada yetersiz kalabilirler. Ebeveyn denetimi ve yönlendirmesi yetersizdir.

Sağlıklı ve destekleyici ana-baba tutumları, çocukların özellikle ergenlik döneminde yaşadığı hızlı değişimlere uyumunu kolaylaştırarak, bireyselleşmesine ve sağlıklı bireyler olmalarına katkı sağlamaktadır.